Ο πόνος του ξενιτεμού στη δημοτική και έντεχνη ποίηση

       Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας ο τόπος αυτός δεν μπορούσε  να θρέψει τους κατοίκους του. Η μοναδική λύση ήταν η ξενιτιά. Από τις πρώτες αποικίες του α' ελληνικού αποικισμού ως τους μετανάστες των δεκαετιών του '50, '60,αλλά και ως τις μέρες μας με τους ξενιτεμένους νέους, ο πόνος του ξεριζωμού είναι ο ίδιος.

   Αυτός ο πόνος εκφράστηκε στο κύριο μέσο έκφρασης του λαϊκού πολιτισμού, το δημοτικό τραγούδι. Τραγούδια γεμάτα πόνο γι' αυτούς που έφευγαν και γι' αυτούς που έμεναν. Δεν ήταν λιγότεροι όμως και οι Ηπειρώτες ποιητές , οι οποίοι αποτύπωσαν στους στίχους τους τον πόνο του ξεριζωμού από τη γενέθλια γη.

                                      Ξενιτεμένο μου πουλί   
         Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο - μωρέ ξένε μου -

η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγω 'χω τον καημό σου.
Tι να σου στείλω ξένε μου ν'αυτού στα ξένα πού 'σαι
μωρέ ξένε μου, ν' αυτού στα ξένα πού 'σαι;

Σου στέλνω μήλο, σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει,
σου στέλνω μοσχοστάφυλο, στο δρόμο σταφιδιάζει.
Σου στέλνω και το δάκρυ μου σ' ένα φτενό μαντήλι,
το δάκρυ μου 'ναι καφτερό και καίει το μαντήλι.

•